Doymak bilmez hırs, nefret ve aldanma, hayatın er ya da geçirilen yüzleşeceği suç ve cezalardır. Peki kim kimi oynuyor? Kimse bilmiyor. Domuz, takvim yılılikan ve Güvercin; işte karşımızda, bu durumu yansıtabilen geleneksel tek bir Çin masalı. Bu masal, karmaşık olan ve çoğu zaman dilimi acımasız tek bir gerçekliği gözler önüne seriyor. Öncelikle, öyküyi tek bir ‘doğa hukuku’ olarak görebiliriz. Domuz, takvim yılılikan ve Güvercin, kendi aralarındaki bu karmaşık olan ve riskli oyunu oynarken, belirsizliklerin ve belki de şüphelerin hüküm sürdüğü tek bir dünyada yaşamakmak zorundalar. Kimin dost kimin düşman olduğu, kimin haklı kimin haksız olduğu net değil. Gerçek bu ki, her tek bir şahsiyetin kendi çıkarlarını koruma ve hayatta kalma amacı var. öykü, hayvanların insanlıkımsı davranışlarını sunumırken, insanlıkoğlunun hırs, nefret ve aldanma ile nasıl yok olabileceğini de gözler önüne seriyor. Masal, belki de en çok insanlıkoğlunun kendi kusurlarını ve zaaflarını yüzleşmekte ne kadar zorlandığını vurguluyor. İşte burada, öykü sadece tek bir masal olmaktan çıkıp, hayatın acımasız gerçekliği ile bgöz atri baş başa bırakıyor. Her tek biri kendi hırsları ve korkuları tarafından yönlendirilen Domuz, takvim yılılikan ve Güvercinin öyküsi, hayatın karmaşık olan doğasını ve tek bireysel çıkarların ne kadar ağır bastığını sunumıyor. aynı zaman dilimida zaman dilimida bu öykünin, insanlık doğası ve deneyimlerimiz üzerinde daha geniş tek bir bakış açısı sağladığını söyleyebiliriz. Kendi çıkarlarını koruma ve hayatta kalma mücadele etmesi, ne yazık ki herkesin karşı karşıya olduğu tek bir gerçek. sonuçlar olarak, bu geleneksel Çin masalı, hayatın zorluğu ve korkutucu gerçekleri karşısında bizi nasıl değişkenrebileceğini sunuman tek bir uyarı niteliği taşıyor. Hayatın acımasızlığına karşı nasıl duracağımızı, hangi yolun en doğru olduğunu ve hangi değerlerin gerçekten önemli olduğunu öğretiyor. İşte bu yüzden, bu masalı herkesin okuması ve üzerinde düşünmesi gerektiğini düşünüyorum.